Mariposa - odratowany model Breyer Traditional, custom klacz lipicańska na lusitano

Witajcie:)

Dziś na bogu wystąpi bardzo ważny dla mnie model. Model, który z paskudnej gąsienicy ciężką pracą przemienił się w przepięknego motyla, poznajcie Mariposę...

Mariposa jest modelem z którym nic, ale to absolutnie nic nie poszło prosto i gładko. 

Doprowadziła mnie do wycofania z jakiejkolwiek aktywności modelarskiej na jakiś czas, ponieważ byłam załamana stanem w jakim się znalazła i musiałam długo "przetrawić" o co się stało i co chcę dalej z nią zrobić. Była tak zniszczona, że najprościej było by ją po prostu wyrzucić. 

Na zdjęciach poniżej zniszczenia widać już "tylko na zadzie" jednak model był taki od tchawicy po kolana i łokcie. 

Tak o całym zdarzeniu pisałam na blogu: Piszę do was po dłuższej przerwie, z powodu jednego modelu, który bardzo dał mi w kość przez pewien okres czasu czułam twórczą awersję i zniechęcenie. Breyer Airiella już podczas pierwszej sesji zdjęciowej spadła, obdrapała się i straciła ucho. Uznałam, że skoro tak to będzie customem. Wylepiłam nowe ucho, przygotowałam pod moherowanie, zrobiłam każdy niezbędny krok i nałożyłam podkład. Klacz czekała kilka dni z nałożonym podkładem aż będę miała dla niej czas, a gdy przyszedł okazało się, że podkład delikatnie się lepi. Być może nastąpiła reakcja z oryginalna farbą, być może warunki atmosferyczne nie były idealne, nie wiem. Odtłuszczanie było wzorowe a i rękawiczki to mój nieodłączny atrybut. W każdym razie stało się i należało podkład ściągnąć. Zapewne nie było by tego posta gdybym użyła starych sprawdzonych już składników, ale użyłam nowości i nowy acrylic remower okazał się dużo bardziej agresywny. Nie tylko nie wróciłam do punktu wyjścia, ale cofnęłam się o milę wstecz. Ciężko jest pogodzić się ze zniszczeniem własnej pracy i równie ciężko pisać ludziom o swoich porażkach, ale dojrzewało to we mnie gdy do was nie pisałam i gdy nie mogłam patrzeć na Airiellę. Taka dewastacja jaką "podziwiacie" była na całym modelu z wyjątkiem nóg i głowy (którymi, o zgrozo, miałam zająć się później i chwalę niebiosa, że tego nie zrobiłam). Mam jednak w sobie na tyle upartości, że postanowiłam iż mimo wszystko model odratuję, odpracuję wszystkie szczegóły i dodam te, których oryginalny model nie miał ( kasztany, atrybuty klaczy, zmarszczki pod pachami itd...) i teraz, gdy złość i smutek minęły, czuję się zdeterminowana by przekuć tę porażkę w sukces... ( to był 17 wrzesień 2020)

Wszelkie mięśnie, zmarszczki, detale przepadły bezpowrotnie i musiałam je stworzyć na nowo.

Gdy wpadłam w rytm pracy zaczęłam odzyskiwać wiarę w tego konia:

"Klacz lipicańska nadal stara się wyjść na prostą. Udało mi się pozbyć zdegradowanego plastiku i pomarszczonej powierzchni, odbudowałam jej mięśnie i dołożyłam jak najwięcej detali, jak widać mimo wyjścia z największego dołka jeszcze dużo przed nami, nadal trzeba wiele wyszlifować i wyrównać. W międzyczasie znalazłam dla niej odpowiednie imię: Mariposa (co w hiszp. oznacza motyl) na razie jest brzydką gąsienicą xD, ale wierzę, że może się przemienić w pięknego motyla 🙂." (wpis z października) 

Poniżej Breyer Airiella w malowaniu firmowym OF dla porównania detali oraz zarysu mięśni 

Mariposa pierwotnie miałą być siwa w hreczce, jak oryginał, tylko odpowiednio poprawiony :). Ale ta klacz ma własny pomysł na życie i nie zawaha się go przeforsować zębami i kopytami. 

Mariposie nie podobała się wybrana przeze mnie maść i zaczęła współpracować dopiero gdy zmieniłam front na maść perlino. 

Gdy zwykle 1 puszka werniksu wystarcza mi na 3 konie Trad (pracuję pigmentami i pastelami, więc zużywam sporo) tak w przypadku Mariposy niemalże 1 całą puszka została zużyta tylko na nią, tyle było poprawek, dociągania koloru, odcienia i wszelkich innych niuansów. 

Na zdjęciach powyżej i poniżej Mariposa jest gotowa pod moherowanie a ja jestem w stanie eufori i przez 3 dni świętujemy z mężem to podniosłe wydarzenie ;D...

Moherek dała sobie nałożyć łatwo, więc cała w skowronkach ogłosiłam na Facebooku, że jeszcze trzeba ją tylko uczesać i będzie gotowa na pokazanie Światu...Taak... -.- to było 7 listopada a teraz mamy grudzień, już wiecie co dalej napiszę :)...

Czesałam, układałam, moczyłam, suszyłam, czesałam, przekładałam, równałam, skracałam, czesałam, trymowałam, a  jej nic nie odpowiadało... 

Cztery razy miała zmienianą fryzurę, zanim w końcu obie byłyśmy zadowolone z efektu. 

Zdecydowałam się na włosie rozwiewane przez wiatr w kierunku od pyska do ogona. 

Nareszcie, po tylu miesiącach mogłam ten efekt utrwalić, zrobić Mariposie sesję zdjęciową, napisać o tym na blogu i ponownie świętować, bo ten model nie wylądował w śmieciach, zacisnęłam zęby i parłam na przód by stał się najpiękniejszym na mojej półce...